میرزا حسین سهرابی بانیارانی (فردوسی گوران):

میرزا حسین سهرابی بانیارانی (فردوسی گوران):

 زنده یاد میرزا حسین سهرابی  درروستای بانیاران گوران زندگی میکردند واشعار وی در مدح بزرگان وحال وهوای درونی وعشق به حق و... بوده است 

وسختیها وتبعیدهای زیادی را متحمل شده است

شخصیتی  بسیاز توانمند که آنقدر زیبا شعر می سروده  که به وی لقب فردوسی گوران را داده اند .   

فلک فن نکی ....................................دسم  و دامانت  چنم   فن نکی
 چون  جرده  رای   قافلم  نکی..............بن چینه  و یانم   ریشه کن  نکی
 چون تجار  دانم  غرق  آو  نکی .............کشتیم  گیر دام  و  گرداو  نکی
چون درویش برگم وکلپوس نکی.............ورد   زوانم   و  یا  دوس  نکی
 سر تا پای برگم  سفید پوش نکی ...........خاک  الحدم  و ژیرگوش   نکی
تخته سنگ وفرش بالا پوش نکی............ویلی   کلفتم     فراموش    نکی
بساطم  و خاک     سیا تار  نکی...........هاو  دمی  یاران  لیم  بیزار  نکی
تو راحم   رحم  من  گنام   کردن.........مبو   نه   تقصیر    بندت   ویردن
اگر   نکردم     خاطرت  ریشن .........هنی    تفاوت  من  و  تو    چیشن
تو   راحم   رحم   صبور  ستار.......من ایجاد نه خاک عاصی عصیان بار
توهاید  و روی  چرخ  هفتمینوه........پی   قصد   چن   کس   و    کمینوه
من  افتاده   خاک    و   خمینوه ........دیدم       نمناکی    و       اسرینوه
صرف   نظر  کی  گنای  ویردم ........پیر و  پشیو حال      ویلان   هردم
یه دی  کی  قانون  آقا   و نوکره.........کی  شرط   انصاف  رعیت  پروره
التجام    ایدن    کارساز    کریم .........هم   شادم    بکی  و  وطن     ویم
حسینم  غریب   کردستان   زیدم.........غیر  نه  ذات   تو    نین      امیدم
سهرابی  گناش   نه  حد    ویردن.....امیدش و دست    شهنشای    شرطن