قطعه شعری و یاد 24 بیست و چوارمین سال بمباران شیمیایی روستای بان زرده

مظلومیتی حبس شده در دل کوه های دالاهو
شاید کمتر ایرانی و حتی کرمانشاهی از بمباران شیمیایی روستای زرده از توابع دهستان بان زرده شهرستان دالاهو در 31 تیر 67 خبر داشته باشد و یا حتی اسمی از آن شنیده باشد. روستایی که در اثر بمباران شیمیایی شاهد یکی از دردآورترین جنایت های بیشمار بود. با وجود اینکه در این بمباران نزدیک به 275 نفر جان خود را از دست دادند و صدها نفر دیگر در معرض گازهایی شیمیایی قرار گرفتند اما کمتر اسمی از آنها برده شده است و با ابراز تاسف شدید در طول سالیان گذشته مورد بی توجهی، مسئولان کشور، استان و رسانه های جمعی قرار گرفته اند. مردمانی که امروز رنگ رخسارشان با نام روستایشان عجین شده است، سال هاست که در پس کوه های دالاهو مظلومیت خود را فریاد می زند اما پژواک صدایشان در دل این ارتفاعات سر به فلک کشیده گم شده است. امروز در گوشه ای از بهشت ریجاب مردمانی زندگی می کنند که به عذابی بس دشوار دچار شده اند که تا سالیان سال دود آن به چشم باز ماندگان این قوم خواهد رفت. در زرده نفس ها به شمارش افتاده، چشم ها دیگر سو ندارند، سرطان به همه کوچه ها سرک می کشد ، آنها مردمانی فراموش شده در عرض تاریخند.

 با گذشت نزدیک به 24 سال از بمباران شیمیایی روستای «بان‌زرده» یا «بابایادگار»، مردمان این دیار، هنوز از طرف بنیاد شهید و امور ایثارگران به عنوان «جانباز»یا  خانواده شهید  پذیرفته نشده و تحت پوشش قرار نگرفته‌اند. این در حالی است که ساکنان منطقه، هنوز از اثرات بمب‌های شیمیایی خلاص نشده‌اند و بیماری‌های ریوی، پوستی و اعصاب در میان بازماندگان آن فاجعه شیوع دارد. 31 تیر ماه 67، در آستانه عید قربان که همه اهالی روستای بابایادگار بر سر مزار عزیزانشان جمع‌ شده بودند، هواپیماهای جنگی، 4 بمب 250 کیلوگرمی را بر سر مردم شهر ریختند! مردم روستا می‌گفتند: «آسمان با رنگ‌های زرد، سفید و سیاه پوشیده شده بود و بوی تعفن می‌آمد. برای فرار از حالت خفگی به سمت آب پناه بردیم که متوجه شدیم آب هم آلوده است...» بعدها گفتند گازها از نوع سیانور، خردل و گاز اعصاب بوده... تا سال 85 این روستا 276 نفر شهید و 1146 نفر جانباز داشته که قطعاً تاکنون این آمار افزایش یافته است.
******
************

ماسیه ی ذیلم برّ دام وه یاری
ویژام وه که مه ی ئاسوی دیاری

به ش خه م سندم له ده س شیرینان
تیشه ی ده مه زرد ژان له کمینان

هیچکس نتاوان , تاوان ئی باره
بیجگه ئی دروین پر له په ژاره

هاوار هه ی مه ردم هانای دردمن
زویخ و زاخ دویری پشک نه ردمن

ریویار میله رری دیشت به طالم
تووم هه رره مه ی بی حیش له کالم

جویار درّگسان له سه رآو وشکم
میرآو بیاوان کفته ن له پشکم

شیرین داسه بار له ئیلاخ ذینم
مجنون شین کردن , له قاف ِ عینم

هرده وه هرده هه هام له شون پویچ
پویچم که فته حال , اراده ی بی سویچ

یه وخت و واده ی بی قراریمه ن
یه ر ِفت بی هه ور نادیاریمه ن

هیچکس نتاوان , تاوان ئی باره
بیجگه ئی دروین پر له په ژاره

کی بیه ن هاورّی ریگه ی نجاتم
کی خه ور له دوس کرده ن خلاتم

کی خِستن وه کِشت خاطر ،خاطرات
کی بِردن وه له یل له مجنون شکات

کی کَردن خاپور بنگه ی سرآوان
کی آلشت کردن شه وه وه خاوان

کی تیر وشاندن کمانش هه شار
کی شنده ن خیال وه نوخس کماندار

هیچکس نتاوان , تاوان ئی باره
بیجگه ئی دروین پر له په ژاره

زرده ی خورهلات تاری ظلماتن
خور آوای دروین داغما بساطن

له ئاسوی ئامان صد ئامان زلیا
شیرین شیرینان ئه رواشان جمیا

ترنگه ی ئاو حیات برچی له کامان
ده وه ره ش نه کرد هیچکام نه زامان

زویخ و زاخ له تیر خه یوم جوق دایه ن 
ساریش زامان ازلی مایه ن

خورئاوای دردان ها وه تامازرو
 تا هم ژان هه ل ئای له ئاسوی بسو

کی دیه ن ویطور کوت پّر وه دوران 
بّر بّر بشکنی زنجیره ی صد گیان

کی دیه ن باطن ظاهر که ی قین ش
دفتر دار خط ده ی نآو شانشین ش

چوی گلاریژان دا برشی له گیان 
ولنگ سه وز و زرد , له برزه داران

هیچکس نتاوان تاوان ئی باره
بیجگه ئی  دروین  پر له په ژاره

هیچکس ئی زامه درمان نه که ری 
مه گر ذات خه وی ملهم بِنه ری

س. قامشلو ....... به شی له کوانگ ده م وه دا مِردن

باتشکر از  وبلاگ   روستای  زرده  http://banzardeh.ir/modules.php?name=AvantGo&op=ReadStory&sid=124