ملاولدخان گوران وی از شاعران کرد زبان و یکی از افتخارات منطقه ی گوران است،که مدتی از عمر خویش را در روستای بیله هو علیا

ئاوای داره رشی 

از ملاولد خان




دسه زلف دیز دیجوری شو رنگ

تار کیش پر پیچ سر مودای چل چنگ

سیاه سرآویز چین ورده چمر

چین دا نه دوران دایره قمر

دست برد عرق چین ترمه طاقی زر

قرار دانه فوق فرق بور چین پر

کجی اگریجان حلقه عقرو چم

برشت دا و نیش سر مودای دو دم

پر پارچ پای پرچ پای عرق چین کرد

نه پای عرق چین پرچ و پرچین کرد

پلپه اگریجان چتر طاووس دم

مر نرمی پای پر سر سوزان چم

هویلن پشیون و جبینوه

نقش و پای چین عرق چینه وه

پشیوه و روی سیمای لالوه

تفرقا و پیچ پای دسمالوه







ملاولد خان گوران




وی از شعرای مشهور و با نام وسخنسرای عشیره کرد گوران(بیله هو)واز داستان سرایان این سامان است.




ملاولد خان از ادبای اواسط قرن دوازده و یا بقولی اوایل سده ی سیزده بوده است.شیخ عبدالله داخی معاصر مولوی در شعری که در نیمه دوم قرن سیزده سروده باحترام ادبی از او یاد می کند ودر باب مقایسه با مولوی می گوید:




فردش مخضمون ملاکه گوران ابیات ترکه مداح بوران




بعضی جنگنامه محمد حسن خان پسر امان الله خان والی کردستان با پدرش را به او نسبت می دهند که در سال ۱۲۳۵اتفاق افتاده است.




بابا شیخ مردوخ در کتاب ارزنده مشاهیر کرد به استناد این بیت:




غین وقاف ونون جم کرو حساو لیش مبو روشن چون قرص افتآو




که ای شعر را از شیرین وفرهاد او میداند،اوج شهرت شاعری او در سال ۱۱۵۰قمری نوشته شده است،در صورتی که بالاتفاق شعر مزبور از خانای قبادی است ودر کتاب خسرو وشیرین خانا ضبط وثبت می

سراوه باوه مه قسوی  قور روانشاد کاکی  باوه گوره

وینه ی  دکتر کیخسرو بابایی و خانمی  هزاران درود و جناب  بابایی  بزرگوار  برای  تلاش و زحماتش 

ملاولدخان گوران


وی از شاعران کرد زبان و یکی از افتخارات منطقه ی گوران است،که مدتی از عمر خویش را در روستای بیله هو علیا
گذرانده،در آن زمان بعد از فوت همسرش ( گل اندام) شعری از دلتنگی خودش و چند بیتی هم از قول همسرش سروده،که نسل

به نسل و سینه به سینه منتقل شده است . . .

*** فلک نه بارم ***

 فلک نه بارم، فلک نه بارم

 فلک ظلم سخت کردی له بارم

 انگشت نهاد کردی اشارم

 ثبت کردی له برج عقرو ستاره م

 کور کردی سرآو سرچشمه عینم

 نابینا کردی روشنی ذينم

 بلوری بین میناي گردنم

 بی وایه بردی تا روی مردنم

فرهاد آسا ویل وطنم کردی

 حيران پی شیرین ارمنم کردی

 نمد پوش چون بهرامم کردی

 گل اندام بردی سر زامم کردی

 خرمن عمرم یکسر دای و باد

 داد له دس جور فلک هزار داد

 نرگسان مست خماریش خفتن

 نازاری خورشید و بی ناز کفتن

 دسته گیسوان نم داده گلاو

 خریکن له تو ارض بی عجاو

 چن نازاران تو کردی خاموش

 صدای زاری من نه رسي و گوش

 دیم دنگي آمان لو مزاروه

 لو مزار سخت سیاه تاروه

گوهر وات سردار سایه سر من

 شیر شمشیر زن دلاور من

 شان شوکت خاص ای روسم تورم

 نادره دوران ای نامی دورم

 بور بی غرین پی کار و زارم

 دلیر داو خواز مرد زور دارم

 چیش بکم یه کار چرخ چپ گرده

 خاک و بی زنجیر شیران بن کرده

 توغواصی بیت من دانه گوهر

تو من له دریا آوردی و بر

 بیم و هاو مونس سو ایوارت

 شریک بیم و شرط قول و اقرارت

 اگاه بیم له حال و وختت

 له خورد و خوراک پوشاک و رختت

ایسه درساخم لی قلاي تنگه

 لی الهد تنگ سر تا پام سنگه

 دس کوتاه بکردنگ له زاری و شینم

 نه تو جور فرهاد نه من شیرینم

 خاک بی عجاو سرد کردن میلم

 نه تو مجنوني نه من جور لیلم

 بچو فکرويت بكر و زندگانی

 گوش بیه و کار دوران فانی

 آزادی لی روژ مخترلا و عرج

 گیان توخورشید،عزیزالله و فرج

 سر سپرد و روی الهد سنگ سرد. 

 ایه ملاولد خان درون پر له درد

 ويراسته: عزيزمراد اكبري