شفقنا- نیروهای داعش به سمت مرزهای کردستان عراق حمله می برند و این جا یعنی در شمال عراق مسعود بارزانی رییس دولت اقلیم کردستان عراق وضعیت را با ثبات عنوان می کند. بارزانی در حالی که مانند همیشه یونیفرم نظامی پیشمرگ های کرد را به تن دارد از ما در مقر خود در اربیل استقبال می کند و در مورد تهدیدهای داعش و برنامه های خودش می گوید.
س: آقای رئیس، یگان های داعش کمتر از چهل کیلومتر با مقر شما در اربیل فاصله دارند. این وضعیت را چه اندازه تهدیدآمیز ارزیابی می کنید؟
ج: ما در عرض یک شب ناگهان با موقعیت تهدیدآمیزی در مرزهای کردستان روبرو شدیم. البته از مدت ها پیش با نگرانی شاهد قدرتمند شدن یگان های داعش بودیم و در این مورد به دولت بغداد هم اطلاع رسانی می کردیم اما مالکی به هیچ عنوان گوش شنوایی نداشت. و حالا این وضعیت بسیار دشوار شده است. پیکارجویان داعش همین حالا نیز تلاش دارند که از پست های مرزی ما بگذرند. مردان داعش که بسیاری از آنها خارجی هستند به خوبی مجهز شده اند و ادوات زرهی و توپخانه در اختیار دارند یعنی همان سلاح هایی که از ارتش عراق به غنیمت گرفته اند. اما پیشمرگ های ما به شدت آنها را عقب راندند. ما به هیچ عنوان ترور را تحمل نمی کنیم در صورت لزوم تا آخرین گلوله از میهن خود دفاع می کنیم.
س: داعش چگونه توانست تا این اندازه قدرتمند شود؟
ج: این نتیجه سیاست های غلط دولت بغداد است. سنی ها خواست های خیلی ساده ای داشتند از قبیل جاده ها و مدارس و بیمارستان های بهتر اما دولت نوری مالکی این خواست ها را نادیده گرفت و هیچ اقدامی نکرد. به همین دلیل داعش در آن جا صاحب نفوذ شد زیرا خود را وکیل مدافع و نماینده منافع سنی ها می داند.
س: شما این وضعیت را پیش بینی می کردید؟
ج: من از سال ها پیش نسبت به این بی توجهی بغداد اعتراض می کردم. حتی پیش از سقوط موصل به مالکی هشدار دادم اما او حرف من را باور نکرد. ما کردها در مقابل تروریسم و نه در برابر حق طبیعی سنی ها مقاومت می کنیم. باید این را بدانیم که در مناطق سنی ها تنها داعش فعال نیست بلکه بسیاری از دیگر گروه ها نیز هستند که علیه دولت مرکزی سر به شورش برداشته اند.
س: و نتیجه این کار یک موج غیرقابل پیش بینی پناهجویان است.
ج: بله متاسفانه این واقعیت دارد. بسیاری از این مردم و هر روز هزاران نفر که در میان آنها شمار زیادی از مسیحیان نیز حضور دارند به این جا می آیند. جان و زندگی این افراد در مناطقی که داعش اعلام خلافت کرده است دیگر در امان نیست. کردها و شیعیان نیز به قتل می رسند. در کردستان گروه ها و مذاهب مختلف زندگی صلح آمیزی در کنار یکدیگر دارند و ما در قلمرو خود از اقلیت ها دفاع می کنیم.
س: آیا نوری مالکی می تواند همچنان نخست وزیر باقی بماند؟
ج: مالکی مسوولیت های سیاسی و نظامی در عراق دارد و اگر از مدت ها پیش نسبت به این مساله تجاهل نکرده بود وضعیت بهتر از این می بود. اما حالا وضعیت بسیار خطرناک شده است. البته من نمی خواهم فقط از مالکی انتقاد کنم.
س: می توانید برای ما توضیح دهید که چگونه این ائتلاف عجیب متشکل از طرفداران صدام و پیکارجویان اسلامی شکل گرفت؟
ج: بر اساس همان منطق قدیمی و ساده یعنی دشمن دشمن من، دوست من است. اما ما از همین حالا شاهد شکاف هایی در این ائتلاف هستیم. داعش خواهان یک دیکتاتوری مذهبی و طرفداران صدام خواهان بازگشت به قدرت هستند. به همین خاطر یک دو جین گروه کوچک شبه نظامی تشکیل شده که هر کدام منافع یک جناح را تامین می کند. اما در نهایت این خود سنی ها هستند که باید خودشان را از شر داعش رها کنند.
س: بدین ترتیب استراتژی شما به دفاع از قلمرو خودتان محدود می شود؟
ج: ما از میهن خود دفاع می کنیم.
س: آیا هیچ ادعای ارضی از آنکارا و دمشق دارید؟
ج: کردهای دیگر کشورها باید خودشان با روشی صلح آمیز در مورد سرنوشت خود تصمیم بگیرند. و در مورد کردهای عراق هم یک راه حل سیاسی شکست نخواهد خورد.
س: آیا داعش از سوی دیگر کشورها حمایت می شود؟
ج: این پرسش خوبی است. این یگان ها در جریان جنگ داخلی سوریه بزرگ شدند و جالب آن که به عنوان مثال مرکز فرماندهی داعش در شهر رقه هرگز از سوی نیروی هوایی سوریه بمباران نشده است در حالی که ارتش سوریه توان این کار را دارد.
س: چه پیشنهادی در این موقعیت دشوار برای دولت بغداد دارید؟
ج: در عراق درک از دمکراسی این است که اقلیت ها توسط یک اکثریت سرکوب شوند. این مساله نوعی تبعیض حقوقی ایجاد می کند. اما حتی در قانون اساسی عراق هم در مورد تکثرگرایی و حمایت از اقلیت ها گفته شده است. تنها باید آن را به مورد اجرا گذاشت.
س: پیشروی های داعش تا کجا ادامه پیدا می کند؟
ج: ما اجازه نمی دهیم که آنها به کردستان وارد شوند. اگر هم تلاش کنند مناطق شیعه نشین یا اماکن مقدس در کربلا و نجف را اشغال و نابود کنند نیز با مقاومت شیعیان روبرو خواهند شد. در این حالت ایران نیز مداخله می کند. به همین خاطر داعش روی مناطق سنی نشین تمرکز خواهد کرد.
س: یازده سال پیش آمریکایی ها صدام حسین را سرنگون کردند. پس از آن چه اشتباه هایی رخ داد؟
ج: من قبلا اشتباه های دولت عراق را تشریح کردم. اما بزرگترین خطای آمریکایی ها این بود که متاسفانه خیلی زود از یک نجات دهنده به یک نیروی اشغالگر بدل شدند. افزون بر آن باید یک دولت انتقالی عراقی چند مذهبی و چند قومیتی تشکیل می شد اما به جای آن یک کارگزار غیرنظامی آمریکایی قدرت را به دست گرفت که به موقعیت عراق آشنایی نداشت و بی احتیاطی هایی کرد.
س: آیا آمریکایی ها حضوری طولانی در عراق داشتند یا این حضور به اندازه کافی طولانی نبود؟
ج: من مخالف خروج کامل نیروهای آمریکایی بودم زیرا به اندازه کافی به ارتش مالکی در این مورد که بتواند در شرایط اضطراری ثبات کشور را حفظ کند اعتماد نداشتم. و امروز می بینیم که حق با من بود. با این حال ما این جا در کردستان همیشه مراقب امنیت خود بوده ایم.
س: در دوران دولت شرودر، آلمان به شدت از حمله آمریکا به عراق انتقاد می کرد. آیا با دیدگاه امروزی می توان گفت که حق با صدراعظم سابق آلمان بوده است؟
ج: آلمانی ها خودشان این را می دانند که آیا کنار ماندن آنها از آن جنگ درست بود یا نه. اما از دیدگاه ما کردها سرنگونی صدام یک رهایی بود. هنگامی که ارتش آمریکا در سال 2003 به عراق وارد شد مردم از سربازان آمریکایی به عنوان رهایی بخش با گل استقبال کردند. اما همین مردم چندی بعد با بمب به جنگ آنها رفتند. هنگامی که آمریکایی ها شروع به مداخله در امور داخلی عراق کردند متاسفانه محبوبیت خود را در این کشور از دست دادند.
س: آیا هنوز می توان عراق را به عنوان یک کشور متحد حفظ کرد؟
ج: اگر این مساله با شکست مواجه شود ربطی به ملت کرد ندارد. ما خود را به قواعد فدرال پایبند می دانیم. کردستان همان رفتاری را دارد که در ایالت بایرن آلمان شاهدیم یعنی مستقل اما وفادار به دولت مرکزی. شیعیان و سنی ها هم مرتکب خطاهایی شدند که به راحتی جبران پذیر نیست. از هم پاشیدن عراق واقعیتی است که بعضی ها نمی خواهند آن را ببینند.
س: آیا آمریکایی ها از کردها حمایت خواهند کرد؟
ج: من روی حمایت فعال آنها حساب نمی کنم و البته فکر نمی کنم که مقاومتی نشان دهند. برخی از سیاستمداران آمریکایی از ما حمایت می کنند و بعضی حمایت نمی کنند. استقلال کردستان در نهایت به ملت کرد مربوط است.
س: از صحبت های شما چنین بر می آید که ظاهرا چاره دیگری برایتان باقی نمانده است.
ج: در حال حاضر چه کاری می توانیم بکنیم؟ ده سال تمام برای ساختن یک عراق دمکراتیک تلاش کردیم اما بسیاری از مردم در عراق خشونت را ابزاری برای سیاست می دانند. هم سنی ها و هم شیعیان در نیروهای رادیکال نفوذ دارند. آیا ما می توانیم با آنها یک کشور مشترک بسازیم؟ این کار شدنی نیست. ملت ها تنها با رضایت و نه با اجبار می توانند در کنار یکدیگر زندگی کنند. در این جا یک هویت کردی، سنی، شیعه و مسیحی وجود دارد اما هویت عراقی وجود ندارد.
س: آیا فکر می کنید که کشورهای همسایه با تشکیل یک کشور کردستان در آینده موافقت کنند؟
ج: همسایه های ما در ده سال گذشته متوجه شده اند که ما هیچ کس را تهدید نمی کنیم. روابط ما با ترکیه در ده سال گذشته به مراتب بهتر شده است و بهتر هم می شود. ما از روند صلح میان کردهای ترکیه و دولت آن کشور حمایت می کنیم و وضعیت در آن جا خیلی بهتر شده است. نخست وزیر اردوغان نیز یک بار از اربیل دیدن کرد و این سفر گامی تاریخی بود. کردها هم در مقابل برای همه همسایه خوبی خواهند بود.
س: نفوذ ایران در عراق روز به روز بیشتر می شود. آیا شما در این مورد نگران نیستید؟
ج: گاهی از خودم می پرسم که آیا یک سیاستمدار عراقی باید تا این اندازه تحت تاثیر یک کشور دیگر باشد. ما این جا در کردستان در درجه نخست از منافع کردها حمایت می کنیم. یک سیاستمدار بومی که در خدمت منافع یک کشور دیگر باشد از نظر ملت کرد مطرود است.
س: چه انتظاری از غرب دارید؟ پول؟ اسلحه؟ تکنولوژی؟
ج: ما به هر چیزی که برای جنگ علیه تروریسم لازم باشد نیاز داریم. آلمانی ها و دیگر ملت های غرب باید ما را بهتر به رسمیت بشناسند. در کردستان مسلمانان و مسیحیان زندگی مسالمت آمیزی در کنار یکدیگر دارند. ما توجه ویژه ای به دمکراسی داریم. از مدت ها پیش بسیاری از شرکت های ترکی و غربی در این جا سرمایه گذاری می کنند. لوفت هانزا هر روز به اربیل پرواز دارد. ما به دیگر کمک های فنی نیز نیاز داریم و ثبات سیاسی و امکانات تجاری را تضمین می کنیم.
س: چه زمانی استقلال کشور کردستان را اعلام خواهید کرد؟
ج: هنوز زمان زیادی از آن روزهایی نگذشته است که هر کس در مورد استقلال صحبت می کرد به زندان می افتاد. اما استقلال گناه کبیره نیست و خیلی ها که حاضر نمی شدند حتی در این مورد چیزی بشنوند باید به آن عادت کنند. استقلال حق طبیعی یک ملت است. هر کس آن را انکار کند حقوق بشر را پایمال می کند. اما پیش از آن که اعلام استقلال کنیم در این مورد از ملت خواهیم پرسید. ما با پارلمان کردستان بر روی یک همه پرسی در این مورد کار می کنیم.
منبع: دی ولت
ترجمه: محمدعلی فیروزآبادی – شفقنا
*************************************
********
"Werden uns bis zur letzten Patrone verteidigen"
An Kurdistans Grenzen marschiert die Isis auf. Hier im Norden Iraks hat Präsident Masud Barzani das Sagen, die Verhältnisse sind stabil. Im Interview spricht er über die Bedrohung und seine Pläne.
45
Von Stefan Aust und Claus Christian Malzahn
Foto: MKCMassud Barsani, 67, sagt: "Unabhängigkeit ist das natürliche Recht einer Nation. Wer das leugnet, tut den Menschen unrecht"Bild teilen
Bild teilen
Barzani empfing am vergangenen Dienstag den Herausgeber der "Welt am Sonntag", Stefan Aust, sowie ihren Politikchef Claus Christian Malzahn in seinem Amtssitz bei Erbil zum Gespräch. Der Kurde trug wie fast immer seine militärgrüne Peschmerga-Uniform und nahm sich fast zwei Stunden Zeit.
Die Welt: Herr Präsident, die Truppen der Isis stehen keine 40 Meilen vor Ihrem Amtssitz in Erbil. Wie bedrohlich ist die Lage?
Masud Barzani: Wir haben quasi über Nacht eine bedrohliche Situation an den Grenzen Kurdistans vorgefunden. Dass die Isis-Truppen stärker wurden, haben wir zwar seit Langem mit Sorge beobachtet und darüber die Regierung in Bagdad auch informiert. Doch Maliki wollte davon nichts hören. Jetzt ist die Situation sehr schwierig. Kämpfer der Isis haben gerade versucht, einen Grenzposten von uns zu überrennen. Diese Männer, von denen viele aus dem Ausland stammen, waren gut ausgerüstet. Sie verfügten über Schützenpanzer und Artillerie, die sie zuvor von der irakischen Armee erbeutet hatten. Aber unsere Peschmerga hat hart zurückgeschlagen. Wir dulden keinen Terror und werden unsere Heimat, wenn nötig, bis zur letzten Patrone verteidigen.
Die Welt: Wie konnte die Isis so stark werden?
Barzani: Das ist das Ergebnis einer falschen Politik der Regierung in Bagdad. Die Sunniten hatten ganz einfache Wünsche, die von Bagdad immer ignoriert wurden: bessere Straßen, Krankenhäuser, Schulen. Aber die schiitisch dominierte Regierung von Nuri-al Maliki hat sich nicht darum gekümmert. Die Isis hat dort deshalb an Einfluss gewonnen, weil sie sich als Sachwalter sunnitischer Interessen präsentiert.
Die Welt: Sie haben das kommen sehen?
Barzani: Gegen Bagdads Ignoranz habe ich seit Jahren protestiert. Selbst als ich Maliki vor dem Fall von Mossul warnte, hat er mir nicht geglaubt. Wir Kurden wehren uns gegen Terrorismus, aber nicht gegen die natürlichen Rechte der Sunniten. Man muss wissen, dass in den sunnitischen Gebieten nicht nur die Isis agiert. Dort sind auch sehr viele andere Gruppen unterwegs, die gegen die Zentralregierung rebellieren.
Die Welt: Das Ergebnis ist eine ungeahnte Flüchtlingswelle.
Barzani: Ja, das ist leider wahr. Viele Menschen fliehen, jeden Tag kommen Tausende zu uns, darunter viele Christen. Wo die Isis ihr Kalifat ausruft, sind sie ihres Lebens nicht mehr sicher. Auch Kurden und Schiiten werden ermordet. In Kurdistan leben verschiedene Gruppen und Religionen dagegen friedlich zusammen. Wir schützen unsere Minderheiten vor diesen Terroristen.
Die Welt: Kann Premierminister Maliki noch im Amt bleiben?
Barzani: Maliki trägt die politische und militärische Verantwortung im Irak. Wenn er die Probleme nicht so lange ignoriert hätte, wäre die Lage jetzt besser. Nun ist die Situation sehr gefährlich. Aber ich will nicht nur ihn kritisieren.
Die Welt: Können Sie uns erklären, wie diese seltsame Koalition aus alten Saddam-Anhängern und islamistischen Kriegern zustande kommt?
Barzani: Die Logik dahinter ist so alt wie simpel: Der Feind meines Feindes ist mein Freund. Aber wir beobachten, dass es in dieser Koalition schon Risse gibt. Die Isis will eine religiöse Diktatur, die Anhänger von Saddam wollen ihre Macht zurück. Dazu kommen über ein Dutzend militante Kleingruppen, die ihr blutiges Süppchen kochen. Am Ende müssen die Sunniten sich selbst von der Isis befreien.
Die Welt: Ihre Strategie beschränkt sich also auf die Verteidigung eigener Territorien?
Barzani: Wir schützen unsere Heimat.
Foto: Infografik Die WeltDas von den irakischen Kurden beanspruchte Gebiet
Die Welt: Sie erheben keine Gebietsansprüche gegenüber Ankara oder Damaskus?
Barzani: Die Kurden in anderen Staaten müssen selbst auf friedliche Weise über ihr Schicksal entscheiden. Und an den Kurden im Irak wird eine politische Lösung nicht scheitern.
Die Welt: Wird die Isis von anderen Staaten unterstützt?
Barzani: Das ist eine gute Frage. Groß geworden ist diese Truppe im syrischen Bürgerkrieg. Und es ist auffällig, dass zum Beispiel ihre Kommandozentrale in der Stadt Rakka von Assads Luftwaffe nicht bombardiert worden ist, obwohl sie das könnte.
Die Welt: Was raten Sie in dieser schwierigen Lage der Regierung in Bagdad?
Barzani: Demokratie wurde im Irak nach der Befreiung so verstanden, dass eine Mehrheit die Minderheiten unterdrückt. Es muss aber um einen gerechten Ausgleich gehen. Um Pluralismus, um Minderheitenschutz. Das steht sogar in der irakischen Verfassung. Man muss das nur endlich umsetzen.
Die Welt: Wie weit wird Isis noch marschieren?
Barzani: Nach Kurdistan lassen wir die nicht rein. Und wenn die versuchen sollten, schiitische Gebiete oder gar Heiligtümer in Kerbala und Nadschaf zu erobern und zu zerstören, werden die Schiiten aufbegehren. Auch der Iran wird sich dann einmischen. Die Isis wird sich auf die sunnitischen Gebiete konzentrieren.
Die Welt: Vor elf Jahren haben die Amerikaner Saddam Hussein gestürzt. Welche Fehler sind danach gemacht worden?
Barzani: Die Fehler der Regierung in Bagdad habe ich bereits beschrieben. Und der größte Fehler der Amerikaner war, dass sie sich leider sehr schnell von Befreiern in Besatzer verwandelt haben. Außerdem hätte man gleich eine multireligiöse, multiethnische irakische Übergangsregierung bilden müssen. Stattdessen wurde ein ziviler US-Sachwalter eingesetzt, der die Lage hier nicht kannte, um es vorsichtig auszudrücken.
Die Welt: Waren die Amerikaner zu lange im Irak oder nicht lange genug?
Barzani: Ich war gegen einen vollständigen Abzug der Amerikaner, weil ich der Armee von Maliki nicht zugetraut habe, das Land im Notfall stabil zu halten. Heute zeigt sich, wie recht ich hatte. Hier in Kurdistan haben wir allerdings immer selbst für unsere Sicherheit gesorgt.
Die Welt: Die Regierung Schröder hat seinerzeit den Einmarsch der Amerikaner in den Irak heftig kritisiert. Hatte der damalige Kanzler aus heutiger Sicht recht?
Barzani: Die Deutschen müssen selbst wissen, ob es richtig war, sich da rauszuhalten. Aber aus unserer kurdischen Sicht war der Sturz Husseins eine Befreiung. Als die US-Armee hier 2003 ankam, wurden die Soldaten wie Befreier mit Blumen empfangen. Aber nach einiger Zeit hatten sie selbst hier mit Bombenanschlägen zu kämpfen. Sie haben sich leider sehr unbeliebt gemacht, als sie anfingen, sich in die inneren Angelegenheiten Iraks einzumischen.
Die Welt: Kann man den Irak als Staatsgebilde überhaupt noch erhalten?
Barzani: Wenn das scheitert, hat es nicht am kurdischen Volk gelegen. Wir haben uns an das föderale Prinzip gehalten. Kurdistan hat sich verhalten wie Bayern: eigenständig, aber loyal gegenüber der Zentralregierung. Bei den Schiiten und Sunniten wurden allerdings sehr viele Fehler gemacht, die kaum noch zu korrigieren sind. Der Irak zerbricht, das ist die Wirklichkeit, die manche nicht sehen wollen.
Die Welt: Werden die Amerikaner die Kurden unterstützen?
Barzani: Ich rechne nicht mit aktiver Hilfe, aber auch nicht mit Widerstand. Manche US-Politiker unterstützen uns, manche nicht. Die Unabhängigkeit Kurdistans ist am Ende aber Sache des kurdischen Volkes.
Die Welt: Das klingt so, als bliebe Ihnen gar nichts anderes übrig.
Barzani: Was sollen wir jetzt tun? Wir haben zehn Jahre lang versucht, einen demokratischen Irak zu entwickeln. Doch zu viele Menschen im Irak sehen in der Gewalt ein Mittel der Politik. Sowohl bei Sunniten wie Schiiten gewinnen radikale Kräfte an Einfluss. Und mit denen sollen wir gemeinsam einen Staat machen? Das wird nicht gehen. Völker können nur freiwillig miteinander leben, nicht aus Zwang. Es gibt hier eine kurdische, sunnitische, schiitische und christliche Identität. Aber keine irakische Identität. So ist das nun mal.
Die Welt: Haben Sie den Eindruck, dass die Nachbarstaaten eines künftigen Kurdistans mit einer Staatsgründung einverstanden wären?
Barzani: Unsere Nachbarn haben in den vergangenen zehn Jahren gemerkt, dass wir niemanden bedrohen. Unser Verhältnis zur Türkei hat sich in den vergangenen zehn Jahren enorm verbessert und ist inzwischen sehr gut. Wir unterstützen den Friedensprozess zwischen den Kurden und der türkischen Regierung. Da gab es erhebliche Verbesserungen. Der türkische Premier Erdogan hat uns in Erbil besucht. Das war ein historischer Schritt. Umgekehrt werden die Kurden für alle gute Nachbarn sein.
Die Welt: Der Iran hat erheblich an Einfluss im Irak gewonnen. Besorgt Sie das?
Barzani: Ich frage mich manchmal, warum irakische Politiker anderen Staaten so viel Einfluss gewähren. Hier in Kurdistan zählen zuerst kurdische Interessen. Ein hiesiger Politiker, der die Interessen eines anderen Landes bedient, würde vom kurdischen Volk zum Teufel gejagt werden.
Die Welt: Was erwarten Sie vom Westen? Geld? Waffen? Technologie?
Barzani: Wir können alles gut gebrauchen, was uns im Kampf gegen den Terrorismus hilft. Die Deutschen und die anderen Völker im Westen sollten uns besser kennenlernen. In Kurdistan leben Muslime und Christen friedlich zusammen. Und wir achten die Demokratie! Viele westliche und viele türkische Firmen investieren hier seit Langem. Die Lufthansa fliegt täglich Erbil an. Auf andere technologische Hilfe sind wir noch angewiesen. Wir garantieren politische Stabilität und interessante Geschäftsmöglichkeiten.
Die Welt: Wann werden Sie den unabhängigen Staat Kurdistan ausrufen?
Barzani: Noch vor gar nicht langer Zeit kam man ins Gefängnis, wenn man nur über die Unabhängigkeit gesprochen hat. Aber Unabhängigkeit ist keine Sünde. Viele, die davon nichts hören wollten, mussten sich daran gewöhnen. Unabhängigkeit ist das natürliche Recht einer Nation. Wer das leugnet, tut den Menschen Unrecht. Bevor wir aber die Unabhängigkeit erklären, werden wir das Volk fragen. Wir arbeiten mit dem kurdischen Parlament an einem Referendum zu dieser Frage.
