مناجات عارف بزرگ گوران مرحوم میرزا حسین سهرابی به درگاه حضرت
شاه ابراهیم
ابراهیم سویر
پادشای غضو پوش ابراهیم سویر
پاکتاو کویره ی شراره ی تنویر
زننده زور مشت خائن نه خو گیر
مریدت نه حبس قفس محبوسن
نه سختی زحمت پوسیده ی پوسن
عذاب محبس کاری پیم کردن
عقل و هوش و فام نه لام ویردن
یسه سر بین و بار گردن
عاجزم نه گیان راضیم و مردن
نی دم آخر توم و یاد کردن
چه ویت مپرسم انصافو شرطن
کسی چون تو شای پیر تختی بو
باید تاریکی حبس نه بختی بو ؟
هر چن مزانم من سزاوارم
نه کردی گنای ویم شرمسارم
ایساته اسیر اسرین و بارم
غیر نه قاپی تو امید ندارم
لطف کرم کر ای کرمدارم
روشن کر ضمیر تاریکی تارم
له سختی زحمت لیوم و بارن
دل نه شوق و ذوق دنیا بیزارن
حجره درونم تاریک تارن
شادیم شیونن غم و خروارن
دل کیلن نه دست وسواسی خواوان
ویلانن چون تویل نه تاف آوان
برس و فریادم تاقتم تاوان
هناسم او چرخ هفتمین یاوان
عالم هراسان زله ی دنگمن
کافر مسلمان زردی رنگمن
تاقم تاوان فره تنگمن
روشنی دنیا شو زرنگمن
دس نیک نامیت بارو شانمدا
رحمی کر و ی حال ناتوانمدا
تاوا چون الله امناء و صدق
تونی آگاه دار طاق هفت طبق
حسینم سرم و تو سپردن
بازگشتم نین تا و روی مردن
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen