دکتر بهروز رضایی.)برزا....چون زلف یاران صاف وسرآویز

برزا...گیاهی است که درارتفاعات درسخت ترین نقطه کوه..درفصل بهاربرو ی سنگ ها میروید.وعطردل انگیزش دردشت ودمن پخش میشود وعلاوه برعطرمزه یبسارروح پروری دارد. ووقتی به دست نسیم به رقص درمیایدچونان زلف حلقه حلقه یارکه زنجیرواربه دست کودکی شیرخواره به بازی گرفته می شود ماند

.این گیاهی که می بینید جعفری کوهی است که با نام محلی برزا در اوائل بهار و در
ماه اردیبهشت در کوههای دالاهو  سر از صخره های بلند بیرون آورده و توسط
افراد ماهر چیده شده و برای فروش به بازار روانه می گردد.
این گیاه به صورت سبزی خوردن.و به صورت سبزی خورشتی و
 مصرف فراوان دارد و یکی از گیاهان دارویی و مفید شناخته شده و به ثبت
رسیده است از خانواده جعفری با نام علمیjohernia aromatica rech f می باشد
برزا....چون زلف یاران صاف وسرآویز
مگیلونه دورطوفان صبح خیز
گاه گرژولولن چون زلف نمناک
گاه بادمکروش تال تال له هم تاک
شیوه برزا هاوه زلفه وه
واوزنجیرزلف دست طفله وه.

  سپاس از دکتر بهروز رضایی 

این سرود کا وسیخان قاسمی پیشکش و روان پاک نیکمرد طاهری و شهیدان راه حق وعدالت وآزادی....کوردان یارسانی

 این سرود کا وسیخان قاسمی پیشکش و  روان پاک نیکمرد طاهری و  شهیدان    راه حق وعدالت وآزادی....کوردان یارسانی

نیکمرد طاهر
شهید رای حق نیکمردطاهر
نیکجوونیکخواه داخ درد نه دل
و وینه بلبل شون شرط گل
سرسپرده دین آیین و ارکان
پابسته آداب یاری یارسان
مرد آزاده شور یار نه سر
پاکتاووپاکباز حق بسته کمر
نه جرگه یاران جم سرمستان
مرید محبوب صحاک سلطان
رفیق راسی پول می نوشان
نوشت بو باده بی هوشی هوشان
گوارای وجود شربت شاهی
پی خار مند وجا سردی وسیاهی
نیکمرد توخرقه آخرت پوشای
جامی نو شربت چلتنی نوشای
ققنوسی آسا ویت ناشت نه کوی نار
تو سر برزت کرد یارسان یار
نیکمرد نترس پی یارسان یار
شهید شیدا لوان وقطار
نیکمرد ونیکی شانای بذر حق
وصدق اخلاص وحق بیت ملحق
نیکمرد دانه نیک شانای پی یاران
اظهار کردی خق امیده واران
نیکمرد نامنیک نه دور دنیا
و راسی وپاکی تو هاشتت وجا
هرکس نه جمله یارسانیار بو
سر سپرده دین پیر طیار بو
تونه دله ویش کردن زندانی
پری سر مشق والگوی زنگانی
روحت هامیته روح هفتن بو
هفتوان هفت چنی چلتن بو
تو زنده کردی آیین یاری
ویردی نه گیان وگیان نثاری
نه مله خطر فنا ویردی
ماوا نه برزی باطنی کردی
هلمت پی هلت حقیقت بردی
سارای پر نه خوف وصال طی کردی
زمانه وجور توش برد سرای خاک
توطلای پاکی نه خاکت چه باک
تورژیده حق نور وشته یاری
پاکتاو وپاکباز درست کرداری
تو نه عاشقان دل سوخته مست بیت
مست باده می جام الست بیت
سینه پر نه سوز عاشق دلپاک
چوین ققنوس نه عشق غلطان بیت وخاک
وینه پروانه سوزیای شوله شم
نویر وشتی نه خلق یارسان دم دم
سوزیای نه طرز کویره حدادان
آیین یاری کردی نویر واران
یاران داخ دارن پری زندگیت
پری دینداری وعرض بندگیت
نیکمرد تو نی شو سیای ظلمانی
نوش کردی شربت آو زنگانی
جرگه جاهلان چوین خفاش کور
کی دارن طاقت روشنایی نور
با هر رسوا بان بدتر له بدنام
بن و واز گفت پری خاص وعام
کوس بدنامیشان.ژندی نه عالم
ویتیچ پروانه سوخته شوله شم
بلی ای یاران یاوران یار
یاد نیکمرد سوزیای شوله نار
نکین فراموش مخلصی ای یار
گیان باخته شهید یار ردابار
وسیخان بی لاف ایدش کرد یبان
بلک شوگار بو شق.شفق بو عیان

نیاز یاران ئاخر مه نزله ن
ئاخر مه نزلمان نا قوله ی دله ن
هر میری بیشتر دلش وه کوله ن
روح ش هامیته ی خاک زرده گوله ن
نز

یک وه مینگه ی حل و موشکله ن
  استاد سیروس قامیشلو

وینه گر کیخسرو بابائی
له سراوه باوه مه قسوی
 

سپاسگزارم له یار عزیزمان که ناوی نه نویسامه

سپاسگزارم  له  یار عزیزمان  که  ناوی   نه نویسامه
وه خیز جنون حسرتم رنگ بی.
ته مام دونیا وه لیم دلتنگ...
نه دونیا ره نگ بی نه دل دلتنگ بی...
چه بی که م هناسم وه دونیا سه رد بی...
ده س وه رزق باور خه موشی کیشایم...
جام عافیت وه یک ترنوشایم....
کاش نه کوشیایم و هیوچ نه نوشیایم
بارگه ی یاوه ری وه یه ک بجوشیایم

ریز و حرمت دیرم ئه رای دکتر آسی بهروز رضائی

ریز و حرمت دیرم ئه رای دکتر آسی بهروز رضائی که  لوتف و بزرگواری  کردیه  ده ست  ماچ که م  قلمت  ره نگین نمونتان  فره بود  ئه رای  جامعه یارسان 
یاری خاصن تا وسریاربو
درویش وراگه شاه کرم داربو
میلش وه وینه فصل وهاربو
دوری یارپریش زحمت وزاربو
جورکوره اگردایم له تاو بو
پی یاردودیدش له ایش وتاوبو
آه سردکیشوله دوری یاران
دایم بی زاربو له دین خاران
هرگزنچو ورادنیاپرستان
دنیا نه پرسووهزراداستان

تقدیم به یارگرامی ودوست عزیزم جناب آقای علی یوسفشاهی.
سیدبهروزرضایی.

شب زمين نفس

شب زمين نفس

در اين شب سنت ديگجوش حليم ( گنم وا )در بين اكراد ، بويژه گوران و از جمله گوراجوب مرسوم است.ريشه هاي اعتقادي ديگجوش حليم در ابعاد طريقتي و حقيقتي بسيار غني است و مبحثي سنگين دارد كه به خاطر تطويل كلام از آن ميگذريم . فقط اين نكته را يادآور مي شويم كه در طريقت مرتبط به حضرت سلمان پاتيلي است.(روزبه معروف به سلمان فارسي - پاتيل به معني ديگ و باتيل و باديه است.)در حقيقت موضوع ديگجوش و حليم و سلمان را در بخش بارگه بارگه دفتر مقدس ديوانه گوره يارسان، در بيان حالات سلطان محمود و اياز به عينه ميتوان يافت و مرتبط ساخت.همچنين رمز باتيله زرده ي حضرت خاموش از اين مقوله است كه در كلام حضرتش عيان است.

شايان ذكر است كه قداست حليم ايام عزاداري برادران شيعه نيز وجه تشابه آن است.



سنت معمول و عامه نيز از اين قرار است كه نذري است به منظور بركت محصولات كشاورزي ، به ويژه متعلقات حليم كه نوع سنتي آن مركب از گندم خام كوبيده شده در چالك يا هونگ، نخود و پياز داغ و بدون گوشت مي باشد.در اين شب فرشته گافاره و كول (گهواره به دوش) كه پيام آور زايش و رويش است ( گهواره ي دوش او نيز به همين معناست و به طور طبيعي بيشترين زاد و ولد ها در اين ايام است ،خصوصا در مورد حيوانات و پرندگان صدق دارد.)به طور نامرئي به خانه ها سرزده و از حليم تناول كرده و متبرك مي سازد.در هنگام خواب تا سپيده صبح ساعات بار گذاشتن ديگجوش حليم است.در اين زمان يك كاسه خالي و يك قاشق و يك ملعقه(ملاقه) كنار يا روي در پوش ديگ قرار داده مي شود تا زمينه پذيرايي فرشته گافاره وكول و متبرك ساختن حليم گردد.شب زمين نفس ديگجوش حليم ، صبحانه اهل خانواده مي باشد.اين سنت در شبهاي يلدا ،زمين نفس ،اول بهار و زمين نفس دوم نيز مرسوم بوده كه اصلي ترين آن كه بطور عمومي و مستمر است ، شب زمين نفس اول است.(19 ماه سوم زمستان گوران).در مورد زمين نفس دوم كه زمان آن يك ماه بعد ،18 بهار كردي گوران است متعاقبا در همان زمان توضيحاتي خواهيم داشت.

پسر صياد _ شخصيت اسطوره اي باستاني كرد(توضيحات بيشتر در زمين نفس دوم)_ در شب زمين نفس اول به منظور شكار به كوه مي رود و كلنگي كه به همراه داشته از دستش مي افتد و نوك آن كاملا در برف فرو مي رود.پسر صياد متوجه مي شود كه برف از حالت يخ زدگي خارج شده و اصطلاحا زمين نفس كشيده است كه نشان از نزديك بودن بهار است.( لازم به ذكر است كه تقويم كردي گوران گرمسيري بوده و تغييرات آب و هوايي در ان متناسب مناطق گرمسيري است.)



روايتي از شب زمين نفس:

يكي از مادران سالخورده گوراجوب(حدودا" 77 ساله)خاطره اي و واقعه اي را با زبان گوره جويي روايت نموده كه ضبط شده ي آن موجود است كه فعلا" اجازه پخش آن را نداريم،هم چنين نام راوي و ديگر افراد محفوظ است. روايت چنين است كه :

روله زمين نفس دو گله ي،يكيش دواگزه(12)شومه مني يه وهار يه زمين نفسي ايه گش هژده(18)روژ اژ وهار مروي يعني يه مانگ اوشون اول زمين نفس هي؟ روله من ايش ته نم نزيك چل سال پيش شو زمين نفس بي حليم وام كتيه وي نياويمه بان،هلايه كلي سه وي،مناله گان و پياگه م و كيوانو پير حه سويره م و ته وين،جامم شوردو و چمچه وا نيامه ور كوانيه گه،آسا رسم بي(منظور رسم پذيرايي اژ گافاره وكولي)،فلان كس!: وتيم، يه دفعه اي اي باله خانه مانه و كوله گان و تشاوي وبرو دارو ديوار، ديم گش تش نيشته جمه، وختي اي برانه مواتشان تق تق تق چما بيمه لرزه(زلزله) بي، بركه گه مان دو لايي بي،برا يه دفعه اي ديم يه سوارهامه،سرچارواگش گردي،تويله كرِِِّه ي چالاك و چارواي جوان چما تازه سواريش كرده وي، پالتو بهايي كو يا جور نيروهوايي(نوعي پالتو) هيه ورشي، يه كلاو هيه سرشي مه مانيه قايش پشت بسي سه،هامه يم بتوقم وه نه ي ديم لاليم،زوانم بس،نمه تانم،بوام ارا نه رفتيه وار او پچه گه،اژ آنا سكوو تويله مان هي،اينان قويخاين(يعني اينان كه خدايند و امكانات دارند چرا به درب پشتي خانه آمده اي؟)چاروامو برّويه وار،دوريشه گان اژ بان آسكوه نان چاي مورن، آنه ياگه ي آناني،كواني مان اراشان بسي...هاميه يم اي قره قصه ارا اي پيا بكره م،ديم نه خير لاليم،تكم دا لاي بره گه وا،آلنگه گه واز بي و،راس چارواگش كيشت و رفت ارا وردم كيوانو پيره گه كه ي دايكه ي پياگم بي، بنه ي خيا نه وش بي آخران عمرش موذرني. رفت ارا نزيگش واتش مي مي بواژه ...كره گت عوارضات زمينه گي...بتيه(يكي از قطعات زمين كشاورزي شخص مذكور- به پسرت بگو عوارضات فلان قطعه زمين كشاورزي اش را بپردازد.) كيوانوه گه واتش او بان اي چش راس مه،ايمه نمه زانس مان عوارضات يعني چه؟ديم پياگه گلش واورد،اژ برگه رفته ديشت،منيچ دي هاميمه سر ايش ته نم،هاميمه ساوه ته گه،واتم بزانم بره گه كي اراش وازش كردي؟اما ديم نه هيه پچه گه ي،نه وه پله گاني رفتيه وار،پچه گه گورا بي هين پنج شش كه بي،برا ديم نه من رفتيمه فكريي ياران اينه چه بي،عوارضات...يعني چه؟اي سواره كي بي؟برادوواره حليم وام شيوني و،سرم وا نيا. هه آشوه،برا ديم هيامه زمينه گيه(زمين مورد نظر آن سوار)البته اژ آنا زانسم آسواره داوو بي،ايسه هرچي سالي آشوه يه نياز ارا داوو دوا متيم(اين شب مربوط به صياد و پسر صياد است و صياد براساس كلام ياري حضرت داود است)ديم پياگه مان گاوه بورش و گرد گاوفاميله گماني بسيه جفت و جفت مكري،منيچ كارم مكرد،كچكم مناته بان كله كه گه،يه دفعه يي نورسيم ديم تويله سواري هامه،نزيكتروا بي ديم ها سوارينه گي هامه و يه كه(ديدم همان سوار است) و ترس و لرزوا واتم اي پيا هيزيه گه(ديروز)هامه واتش عوارضات اي زمينه بتيه،تا اي قه قصم كه ديم گاوه بور نيله گش كرده دو كت وا،اي گاوه گه و جفتيارش هشته ياگه و رفت هردو دسش ناته نواي چارواگه و هر دو قلش يچ كته آسر چارواگه، اژ ور دم سوار دريژ وا بي،واتم اي پيا و اي جوره و واتشه ي عوارضات...پياگه واتش :توو دايكه م كور بيه يه،اي اينه داوو كوسواري،نمه ناسه ش؟اينه داووي هانه گاوه بورعوارضاتش داه من دي چه بتيم؟اژ خاو هامه يم ديم چما بواي توم هي،چمامه كي شيمه كه فه ني و برم ماري تا اي سه ماگه تمام بي(منظور سه ماه بهار است) يكي اژ ژنه نان آكه هه مواتش چه تي؟نه وشي؟پياگت قصه ونت مكري،حسيوره ت از يتت مكري و... هه مواتم نه،مواتش فره باخته تي؟ارا من بوا چه بيه؟زاله م نه وي بوام اي خاومه ديه واي اتفاقمه ديه،چيوكه هه يه گاومان بي،مواتم چيو بوامش،يه گاوه گمان بايد بوه عوارضات؟ هه دنگم نه كه تا وهار ري بي و بيه موقعي تيوله نيايه، پيا گه م گولش هو داوي و آوش قرد كرده وي و تيوله بنيام و... شو ميمان فري گمان بي پياگان خاص و مهم(يك يك اسم مي برد)يه ژن اژ اشرته گمان(با ذكر نام)مه چريش مواتش ايمروژ سه شمه ي سرمل بشوره صو مشامه طواف خير زنه،پياگان دنگشان ژنفت و پرسيشان منيچ واتم صو طواف خير زنه يي،پياگه ي ايمه واتش ايمه نمه شامه طواف،كارمان هيي،صو تيوله منيام ،من آوم قرد كردي، منيچ واتم اي مرّو!ايمه مو نذر نه كرام،خواو بيونام نه واژامش!موو طواف نه شام!چما خيا(خدا)روژش ارام كرده وي وا و فرصت كته ويه دسم،پياگان واتشان:خواره گم(خواهرم)خواو(خواب)چت ديه؟يه كيشان گي دوريش وكلام خوان بي واتش خواوت ديه بواژش!منيچ تمام اتفاقان و حليمه گه و خواوگه و گشت اي حكايتمه اراشان وات،پياگه م هه گوشش ميا و دنگش نمه كه!آخرش واتش سيد...پيرم لالش بكري اينه زويتر بواتاش،گاوه بور سه(3)دفعه نه وش كه تي هه داوو نيه شته شي بمه ري داوو گيرش داي اي ارا نواته تي؟واتم اي چيو بواتام هه گاوه بورمان هي بواتام سرش بورّه نذر؟واتش يه نوه ن مان اژ كي فلان كس هي الان دي وقت جفتي كرده شي قوي بيه مرّوم مارمش وا،دي گاوه بورش گرده بن و خذمتمان ون مكرد. آخر وهار هامه،فاميله گان گشتش هامه و جم بي سين،گاوه بورشان سر برّيه نذر. ديمان يه ارّاده ش وردي و پي چي سه ويه دلي گيه شي(اراده نوعي تسمه هاوي رشته هاي مفتول آهني يا سيم آهني با محافظ پلاستيكي است كه براي بسته بندي جعبه هاي ميوه توسط كشاورزان مورد استفاده قرار مي گيرد)يعني اگريچ سرمان نورّياتا مه كشتش،مه مرد،اگريچ تا الان نمه رده وي داوو نيشته شي اينانه رمز داووي رمز زمين نفسي. كله ي گاوه گه يچ خو مو بنيريه وه چال اژ بين زمينه گي ايمه و هام جفته گمان نيامانه چال. اژ آساوه تا آنا كه وه اختيار من بي اژ بذر آ زمينه هر سال نذرم كرده،وختي زمينه ........گه بش بي و كته و دس آ فاميله گان وه گشتشان سفارشم كردي اژ بذر آ زمينه هر سال نذر

منبع:http://zemkanema.blogfa.com/cat-11.aspx

نمونه ی قلمت کا وسیخان نشانه حرمت نگه داریست امیدوارم قلمت همیشه رنگین بوت

گاه گار کوک ای کژ و او کو
ای شاخ و او شاخ ایوار ودم صو
وهار وبی کوک بی صفاو ماتن
زمزمه سوسک مایه حیاتن
پیر ازل جا و کرده وه ویش
رای مهربانی گردنش نه پیش
سایه ش ناشت نه سر کوک وپرنده
ماسی نه شطاو جمع چرنده
فرماش پیر حق دانای دو عالم
دس یازی و وحش چه زیاد چه کم
بگذرو باید صیاد نه شکار
پی صفای دیشت وسیر کوهسار
ایسه شاخه کوک نی فصل وهار
نه دیشت ودمن تا پاچه کوهسار
وش میو نه گوش سرانسر گوران
هم نه سنجاوی تا ملک جافان
پند پیر ویشان و دل و گیان

گردشان وگوش نه سر تا دامان
چرنده وماسی پرنده وشوان
و ناز مگیلن نه دیشت وشاران

مطلبی کوتاه در مورد سید رضابیگ به قلم آسی میلاد

مطلبی کوتاه در مورد سید رضابیگ به قلم آسی میلاد

مطلبی کوتاه در مورد سید رضابیگ
-------------
آقا سید رضا بیگ (آسی رضاوه) نواده میره بیگ پادشاه در دوره نادر شاه افشار در منطقه گوران می زیست، زمانی که نادر دو بار به عثمانی حمله کرد و شکست خورد پیرزنی خوابی می بیند و به نادر می گوید که اگر می خواهی عثمانی را شکست دهی در فلان منطقه سیدی هست که باید او سرداری سپاهت را بر عهده داشته باشد که این است که نادر به گوران سفر می کند و به خدمت سید می رسد و به ایشان می گوید شما باید در جنگ ما را همراهی کنید، سید در ابتدا پاسخ منفی می دهد و می گوید که من و هیچ گاه نجنگیده ام و ... اما نادر او را راضی می کند که به این جنگ برود. بار اول که سپاه با دشمن صف آرایی می کند سید رضا بیگ بر روی شانه کوپال پهلوان عثمانی ذات داوود را می بیند و تعظیم کرده عقب نشینی می کند و شب تا صبح راز و نیازمی کند روز دوم نیز به همین منوال می گذرد، سرانجام در روز سوم این ذات را مشاهده نمی کند و ولگ (چوبی که در دستش هست) را به سمت کوپال پرتاب می کند که چوب ازساج پولاد او رد شده او را می کشد بعد از پیروزی ایران بر عثمانی نادر از سید رضابیگ می خواهد که سلاحش را به او بدهد که هر چه سید اصرار می کند که سلاحش چوبی بیش نیست نادر قبول نمی گند تا اینکه ساج پولاد می گزارند و سید رضاوه باز چوب را پرتاب کرده از ساج پولاد عبور می کند و نادر قانع می شود . نادر شاه افشار تمام منطقه گوران را به سید رضا بیگ می بخشد که تمام حدود آن بر روی سنگی نوشته شده و مهر نادری نیز بر روی آن حک شده است و اینک در روستای بیامه و در جمخانه سید رضا بیگ نگهداری می شود و مردم همواره به زیارت آن می روند. سید رضا بیگ نیز اکثر مناطق را به مریدانش که کمابیش مردم سنی بوده اند و در زمان ایشان و بخاطر کرامات ایشان به دین یاری گرویده اند می بخشد. در اواخر حکومت نادر که خبر کشته شدن سرداران سپاه توسط او به همه می رسد سید رضا بیگ گاوی برای نذر به منزل سید نقدی فرزند سید درویش که سرسپرده سید رضا بیگ بوده است می برند (دقیقا در این روز روستای کنه هر به این نام نام گذاری شده است) و پس از آماده کردن نذر می گویند تا خبر مرگ نادر به ما نرسد نذری را دعا نمی دهیم، هنگام عصر که یکی از مردم قلخانی خبر مرگ نادر را می آورد قربانی را دعا می دهند.

آسی رضاوه هفت فرزند داشته که بزرگ ایشان سید شمسعالی بگ بوده که در گوراجوب قشلاق می زیسته است (هر کدام از فرزاندن ایشان به یک منطقه می روند) و تمام سادات کرند، سیمانی، جاماسب، و ... نواده ایشان هستند.

این محل قدمگای سید رضابیگ بزرگ فرزند سید جعفرخان هوکانی مسند نشین سادات شاه ابراهیمی درعصر خود بوده است

کرند- روستای «حریر»- سراو حریر(سراو سی ره زا وه)!

سی شمسعالی بگله آبادی قشلاخ یکیک له مکانیل مقدس یارسان له دامنه کوه بزهو.

به قلم استاد عزیزمراد اکبری

چگونگی برگزاری مراسم نذری در آئین اهل حق (یارسان )وبرپا کردن جم یاری(برای قربانی)

پیروان آئین یارسان هر چند وقت یکبار خروس ،گوسفند نر ، ویا گاو نر را قربانی می کنند که نحوه دعا دادن وبرپایی جم به این شکل است که:

ابتدا چاقویی تیز وبرنده را به حضور سیدی از سادات یارسان می برند تا آن را دُعا دهد که به آن دُعای تیغ می گویند سپس با همان چاقو خروس ،گوسفند ویا گاو را قربانی می کنند که هنگام بریدن سر قربانی فرد اهل حق (يارسان) که سر وکمر خود را بسته و بدن قربانی به طرف قبله میکند سپس اجزا حرام گوشت را جدا میکند ،گوشت قربانی را میشورند و در قابلمه جهت پُختن می گذارند اجاقی که با آن قربانی پخته می شود تا دُعا دادن قربانی وخاتمه جم نباید بر روی آن خارج از نذری چیز دیگری پُخته شود. بعد از اینکه گوشت قربانی پُخته شد باید همان سیدی که چاقو را دُعا داده است جهت برپایی جم یارسان حاضر شود وجم برپا شود که در این جم باید مردانی که شرایط حضور در جم را دارند حضور یابند که از این شرایط می توان به این قبیل خصوصیات اشاره کرد که فرد باید:
1.حتما" یارسانی وسرسپرده (جوز سر شکسته باشد)
2.سبیل شخص دست نخورده ودر اصطلاح مهر باشد یعنی کوتاه نشده باشد
3.بدن فرد باید پاکیزه باشد به خصوص دست وپای شخص
4.بر روی بدن فرد نباید زخم عفونی وآلوده کننده ای باشد به طوری که شرایط نشستن در جم را نداشته باشدو...
سپس تمامی جم نشینان باید کلاه بر سر وکمر بسته باشند وهمچنین (دو زانو یا چهار بنشینند وهیچ جم نشینی نباید لباس بدون آستین بر تن داشته باشد )

برای جم باید یک خادم (كاكي) ویک فرّاش تعیین شود که وظیفه خادم امور داخل جم و وظیفه فرّاش یاری دادن خادم (كاكي) ورساندن وسایل مورد نیاز از خارج جم است وبه طور کلی وظیفه فرّاش واسطه ای بین خادم (كاكي) ومحیط بیرون از جم است بعد از اینکه آماده برگزاری جم شدند آبی جهت شستن دست جم نشینان توسط خادم وبا گفتن "هو اول وآخر یار" به جم آورده می شود ودست تک تک جم نشینان با آن شُسته می شود (بعد از گفتن "هو اول وآخریار" جم رسمیت یافته وهیچ فردی حق ورود ویا خروج از جم را نخواهد داشت) . زنان اجازه حضور درحلقه جم را ندارند .

سپس باید خادم از طرف دست راست خود که طرف چپ جم نشین می شود یک دور کامل بدهد وبا گذاشتن زانوی چپ خود بر زمین دستان خود را هم بشوید وبعد از گفتن "هو اول وآخر یار" آب (آفتابه) را کنار گذاشته وسفره را جلوی جم نشین پهن می کند وتک تک جم نشینان بر سفره بوسه می زنند بعد از آوردن سفره خادم(كاكي) نان آماده شده برای قربانی( تیری) که توسط زنان تهیه شده است ( را به جم می آورد وبه تک تک جم نشینان یک تیری(نان) می دهد البته اول باید یک تیری برای سر جم بگذارد وسپس سید وبعد جم نشینان دیگر ( منظور از سر جم حضرت خاتون رمزبار می باشد که جز هفتن می باشد وچون شرایط حضور در جم را ندارد ودر زمان نذری وظیفه تیری (نان)کردن برای جم را داشته می گویند البته بعضی به اشتباه سرجم را حضرت سلطان میدانند که باید گفت صاحب اصلی جم حضرت سلطان است ودر تمام جم ها حضور دارند ) بعد گوشت قربانی (يخني) را با گفتن "هو اول وآخر یار" خادم به جم می آورد واگر گوشت قربانی(يخني) زیاد بود آن را بین جم نشینان تقسیم می کند جهت جدا کردن گوشت از استخوان واگر کم بود می توان فقط سید ودو الی سه نفر از جم نشینان که در نزدیک سید هستند این کار را انجام دهند
در زمانی که جم نشینان مشغول جدا کردن گوشت از استخوان هستند خادم می تواند بشقاب نمکی که از قبل در جم بوده است را بیاورد وبر روی گوشت واستخوان بپاشد در همین زمان خادم می تواند بایاری فرّاش اگر برنجی را برای قربانی آماده کرده باشند برنج را درون تشت بریزند وبرای جم آماده کنند .بعد از اینگه استخوان ها کامل از گوشت جدا شدند گوشت را در ظرف مناسبی ریخته وبر روی آن دو سه تیری می گذارند وبه همراه برنج که در ظرفی جدا گانه از قبل آماده شده است نزد خلیفه یا سيد می برند برای پیچیدن نواله(وظیفه پیچیدن نواله بنا به گفته دفتر بر عهده خلیفه می باشد) البته اگر در جم خلیفه حضور نداشت وظیفه پیچیدن آن با سید است.
اول و آخريار

علی مهرابی

جەشن خاونکار یاران پیروز!
وە ئجازەێ شاعرەیل و شعر دوسەیل ، یەک شعر وە مناسبەت خاونکار پێشکەش کەم وە گشت یاران شایستە . ئی شعرە دو خەت ئەوەڵ و دو خەت ئاخرێ لە اشعار کەڵامی یارسان گیریاس و باقی هین خوەمە و کریاسە یەک روجانامە.

ڕوجا!

پـەنـاگـەێ یـاران و دڵ ریشان داوو
شــادی و ذەوق دل دوریـشـان داوو
پشتوانەێ بتوین خێل خویشان داوو
دارنـدەێ ڕەمـز و ڕاز ڕێـنیشـان داوو
ڕوجـاکارێکم پەشێو و پەریشان داوو
زەردەێ خوەر خوەت بێە نیشان داوو
بـەرزکـە ئەو ئـاڵاێ خوەرنیشان داوو
رزگار کە سەرجەم ڕەنج کیشان داوو

سـەنـگـیـنە سـتـەم روزگـار داوو
بەسە مەزڵومی‌یاران ڕمزبار داوو
تاڵە تام تبعیض چوی ژار مار داوو
وە واتەێ دەفتر خوەش تومار داوو
چـەرخەچـێ جهان بەڕ تا بار داوو
زەردەێ خـــوەر دەم ئــێــوار داوو
پاداش دهر یاران نێک‌ڕەفتار داوو
عـادل وە کـردار، کـەوسـوار داوو
ڕوجـاچـی وە لای خـاونـکـار داوو
بـەو بـار یــارسـان بـکەر بـار داوو
علی مهرابی 2013-11-16 سوئد

هاتوە دوارە ڕوژەو خاونکار

هاتن عید خاوندکار وە نەوبەی خوەم ئارەزو روژگەلیک پڕ لە خەیر و خوەشی ئەرا یاران یارسانی دیرم. پیشاپیش پیروزبایی جەشن خاونکار لە گشت یاریل عزیز بمارک هویشم و دس کا قباد شاعر عزیزمانیچ خوش بو پیشاپش عید له خوی خانواده بمارک بود همیشه قلمت پر له گوهر بو داوو بکه ی کا قباد
خاونکار

هاتوە دوارە ڕوژەو خاونکار
لە ئشق پیرم ڕەژیاس دار هەنار
تریفەو شەوق ڕۆمەت هەنار
ئاڵەم داپوشاس شەفا دەێ بیمار
مزگانی وەگشت یارەیل پاک ئیمان
شارەزور خروشیاس هەتا هەورامان
ئەێد یاریەن ،دوارە هاتەو
یادو خاترەێ سەران مەڕنەو
بانوە یاد بکەیم مەڕنەو یادگار
ێادێان تازەکەیم سەران نام دار
چەن شاهو کەرەم چەن گەورە سوار
گشتێان ڕێنماێ ڕۆژەو خاونکار
لە ترس چیچەک مەڕنەو بو پەنا
سێ شەوو سێ ڕۆژ کەنەێ سەرپەنا
وەختێ لە دوژمن گیانێان بو ڕزگار
هاوار ڕەسێان بود ،داێە ڕمزبار
پەێرەوان لەی ڕۆژ نەزرێان دوا دەن
ڕەهایی شاێان لە بەن ،وەیاد کەن
شاییو خوەشیە جەژن خاونکار
پیرۆز بایی کەن ،هەوار وە هەوار
یاران دەنگێ تێ دوسان دەنگێ تێ
نەواێ تەمۆرەو دەنگ کڵام تێ
مەژەنن وە ئشقو بەزم شاهانە
پەێڕەوان جەم بون وەناو جەمخانە
سەرجەم نشینێ خوەێ جەم وەدەسە
لە هاناو هاوار خوەێ فریا ڕەسە
جور تەڵاێ ناب گوفتار قیمەتە
نتقو کەڵامێ پڕ لە زینەتە
گشت سەرمان دایمەس،کردیمە قەرار
ڕێبەرهەر خوەتی یا شاێ خاونکار

نامه سیاوش حیاتی فعال مدنی یارسان به رئیس جمهور منتخب

نامه سیاوش حیاتی فعال مدنی یارسان به رییس جمهور منتخب

افزودن عنوان

جناب آقای دکتر سید حسن روحانی رئیس جمهور منتخب ملت ایران                                                                      

ضمـن عرض سـلام و شـاد باش به حضرتعـالی و خشـنودی از به کرسـی نشسـتن اراده ی ملت، آرزومـندم که با اتـکا به تـوان فردی، مشاوره پذیری،به کارگیری تمام نیروهای کارآمد، توسل به خرد جمعی و تعهد به عهدی که با مردم بسته اید، شرایطی فراهــم آید که در 4 سال آینده نه تنها راُی دهندگان به شما سرخورده و پشیمان نگردند، بلکه قربانیان تبعیض و بی عدالتی و نا امیدان از تغییر، که بخش چشمگیری از جامعـه را تشکیل می دهند نیز امـیدوارانه و با احساس تعلـق همـراه و همگام شما و سایر تحول خواهان در راه ترقی وتعالی جامعه گام برداشته، امید در دل مردم جا گیرد و در نهایت طی حرکتی انسانی، آشتی ملی در جامعه تحقق یافته و ایران نه در شعار، بلکه در عمل متعلق به همه ایرانیان گردد و نام جنابعالی نیز به عنوان شخصیتی معتدل، انساندوست و عدالت خواه، که برگی زرین از دفـتر تاریخ معاصر پر از درد و رنج ما را به خود اختصاص داده اید، از این آزمون دشوار و سرنوشت ساز، سربلند بیرون آیید.                                                                                                                                                

سیاوش حیاتی هستم؛ فعال مدنی «جامعه یارسان»، عضو خانواده ای که کوه های دالاهو و بازی دراز با خون دو تن از فرزندانش رنگین شده؛ نگاهبانان سرزمینی که با تمام تعلق خاطر به آن، در آن بیگانه اند و حقوقی برایشان متصور نیست الا نگهبانی آن.

بله ریشه در جامعه یارسان دارم، جامعه ای که جوانان آن در چنبره ی بحران هویت مچاله شده اند و صدای ضجه و ناله ی آنها از فرط بی حقوقی، تبعیض و تحقیر، گوش هر انسان شرافتمندی را فارغ از دین و اندیشه- اش آزار می دهد و اخیراٌ دو تن از یارانش ناامید از اجرای عدالت و در اعتراض به توهین، تحقیر و تبعیض، ققنوس وار تن به آتش سپردند؛ به این امید که شعله های سرکشِ تن و جان آنها، در این شب سیاه، خواب از چشم خفتگان قوم برباید و توجهی را به بی پناهی «یارسان» معطوف گرداند و از دود و خونابه تن های پاکشان جوهری سیاه ساختند برای چهره دیو تبعیض و تحقیر؛ شاید از بوی برخواسته از سوختنشان، مشام مدعیان نمایندگی خدا بر زمین متاُثر گردد. سوختنی که با تمام وجودم آرزو دارم که نه در دولت شما استمرار یابد و نه در هیچ جایی از جهان، بشریت شاهدش باشد.                                                                                                                        

در سالهای اول انقلاب به بهانه حساسیت دوران گذار وادار به سکوت شدیم؛ در زمان جنگ به حضور در جبهه بدون قید و شرط دعوتمان کردند و مهر سکوت برلبانمان زدند؛ در دوران سازندگی با بهانه وحدت برای بازسازی مملکت، مطالبات ما را معوق گذاشتند و سهم چندانی از سازندگی نصیب ما نشد. در دوران اصلاحات اندکی گشایش در گزینش دانشجویان ایجاد شد و کثیری از فرزندانمان تحصیل کرده دانشگاه شدند؛ اما به علت سنگ اندازی های مرتجعین و عدم پیگیری اصلاح طلبان، اکثریت آنها به خیل عظیم بیکاران پیوستند و جایگاه واقعی خود را پیدا نکردند؛ هر چند منفذی برای فریاد دادخواهی مان باز شد و در نهاد انتخابی شورای شهر جای پایی برای برخی از ما فراهم گردید. در دولت اصولگرا تنگ نظری افراطی، حداقل های موجود را نیز از فرزندانمان گرفت و بحران اقتصادی مزید بر علت شده و عرصه را در مشاغل غیردولتی نیز بر ما تنگتر کرده و خوانهای کوچکمان را تاراج کرد.

پس از عمری مکاتبه و دادخواهی از قوای سه گانه و نهادهای ذیربط و بی توجهی آنها، سال ها بود که امید به دادخواهی از حاکمان در ذهنم رنگ باخته بود و به پناه بردن به وجدان بیدار بشریت می اندیشیدم، اما حرکت متمدنانه و آشتی جویانه ملت ایران برای تغییرات آرام در انتخابات اخیر، روزنه ای از امید را به رویم گشود و مرا مقید ساخت که برای چندمین بار متوسل به نگارش رنج نامه شوم. با این هدف که گشایش این روزنه دریچه ای از امید را به روی مردم «یارسان» - این قربانیان تبعیض و تحقیر- باز کند و شرایطی فراهم آید که با تعلق خاطر، در سفره و رنج و رزم هموطنان مان برادرانه و برابرانه سهیم گردیم.                          

جمهوری اسلامی مدعی بود که در سایه ی درخت عدالت الهی تمامی انسانها آسوده خواهند بود، قرار بر این بود که فراتر از آسایش و عدالت عمومی، اخلاق و معنویات در سرلوحه برنامه های انسان ساز شما قرار گیرند، قرار بود که نه تنها دینداران به آزادی برسند و در دین اجباری نباشد، بلکه بی دینان نیز در امن و امان زندگی کنند.                                                              

اما افسوس و صد افسوس که ما مردم «یارسان» نه تنها ازمنزلت، مدیریت و ... سهمی نصیبمان نشد، بلکه سفره هایمان جمعتر و رنجهایمان گسترده تر شد و حداقلی از ابتدایی ترین حقوق شهروندی، نظیر حق اشتغال را که در گذشته به دست آورده بودیم از کف دادیم و امروز فرزندان ما برای امرار معاش، همان ارزش هایی را که شما منادی ترویج آنها بودید، زیر پا گذاشته و با توسل به دروغ، تظاهر و ریا می کوشند از پرده پولادین گزینش های چند لایه بگذرند؛ به ناچار آموزه های آیینی خانواده خود را مخفی کرده و تناقض و تضاد بین ظاهر و باطن، آنها را دچار بحران هویت، افسردگی و بی ریشگی کرده و در نهایت به انسانهای مشوش و مضطربی مبدل شده اند که کرامت انسانی شان لکه دار گشته است. جمعی از آنها که حاضر نیستند تن به این اعمال غیر اخلاقی بدهند و آن را خلاف آموزه های آیینی خویش می پندارند به حاشیه رانده شده، از مدیریت و تاُثیرگذاری در سرنوشت خویش محروم گشته و به کارهای غیرگزینشی که چه بسا با علایق و توانمندی های آنها سازگار نیست روی آورده، استعدادشان نابود و جامعه از وجودشان کم بهره شده است. جمعی دیگر ترک دیار و وطن کرده، توان و استعداد آنها در خدمت بیگانگان قرار گرفته و اکثریت آنها نیز یا سر سفره ی دیگران نان منت می خورند و یا تن به کارهای حقیر و دشواری می دهند که نتیجه اش در هم ریختگی روح و روان آنها و لطمه خوردن حیثیت ایران و ایرانی شده است.                                                                                

آقای رئیس جمهور:                                                                                                

جمعیت چند میلیونی «یارسان» در دهه های اخیر نه تنها نماینده ای در مجلس شورای اسلامی نداشته است، بلکه حتی یک پست مدیریتی درجه سوم نیز در هیچ یک از نهادهای لشکری و کشوری ندارد مگر با نفی هویت خویش.                                  

در حرف ما را شاخه ای از شیعه می نامند، اما در عمل از حقوق شیعه برخوردار نیستیم. جدای از مدیریت، فرزندان ما حتی برای دسترسی به مشاغل عادی آموزگاری، نظامی گری، کارمندی جزء و ... هم ناچار به تظاهر و تغییر هویت اند که آن هم اخیراٌ به آسانی پذیرفته نمی شود و باید معتمدان شیعه شهادت دهند که ترک هویت کرده اند.                                                        

هزاران نفر از فرزندان ما در دفاع از این مرز و بوم جان و سلامتشان را از دست دادند اما هیچ یک از رزمندگان «یارسان» با حفظ هویت به فرماندهی نرسیدند و از همرزمان بسیجی شیعه مذهبشان دنیایی عقب ماندند.                                              

ما را شیعه می نامند اما حتی یک قاضی، مدیر کل، رئیس اداره و ... با حفظ هویت نداریم. سوُال اینجاست آیا ما ضایعات خلقتیم و کودن خلق شده ایم یا قضیه ریشه در جایی دیگر دارد؟                                                                                      

ما بدون گزینش، در دفاع از مملکت، پیشاپیش هموطنان مان می جنگیم، مالیات می پردازیم، کارهای دشوار جسمی به ما سپرده می شود، فرزندانمان به سربازی گرفته میشوند و تمامی وظایف شهروندی را انجام می دهیم اما زمانی که پای حقوق به میان می آید از حق انتخاب شدن، حق دسترسی به مناصب و مدیریت ها، حق اشتغال عادلانه، حق آموزش زبان مادری و آیینی، حق دسترسی و استفاده از رسانه های جمعی که از بودجه عمومی بهره مند هستند و حق ... بی بهره ایم؟ این است حکومت عدل علی و عدالت اسلامی مورد ادعا؟                                                                                                                                

آقای رئیس جمهور ، اگر بخواهم بیش از این بر عقده های چرکین برآمده از تبعیض و تحقیر جامعه «یارسان» نیشتر بزنم، خونابه آن سیلاب چرکینی خواهد شد که مشام هر انسان آزاده ای را می آزارد. لذا با چند درخواست مشخص از حضرتعالی ادامه این رنجنامه را به مجالی دیگر موکول می کنم. شاید بتوان امیدوار بود که حضوراٌ سفره دل این هموطنان رنجدیده تان از طرف نمایندگان واقعی آنها به پیشگاهتان گشوده شود تا عمق فاجعه مشخص گردد.                                                                                   

1-      انتظار داریم به عنوان یک روحانی و مسئول نظارت بر اجرای بی قید و شرط قانون اساسی، با رایزنی با قوای دیگر، در اولین قدم با صدور بخشنامه ای به تمامی نهادها و ارگانهای حکومتی، با برداشته شدن موانع رد صلاحیت ها و گزینشهای استخدامی و مدیریتی غیر قانونی موجود، بسترهای لازم برای احقاق حقوق و مشارکت جامعه «یارسان» در سرنوشت خود فراهم گردد.    

2-      در گام بعدی، در اجرایی شدن اصول مندرج در قانون اساسی به ویژه فصل سوم و نظارت دقیق بر اجرای آن اقدام جدی و پیگیر به عمل آید.                                                                                                                                            

3-      با انتخاب یک مشاور از بین فعالان با سابقه «یارسان» به عنوان نماینده ی یارسان در دفتر اقوام ومذاهب، امکان ارتباط مستمر و مستقیم مردم با ریاست جمهوری و پیگیری مطالبات برحق آنها فراهم آید.                                                            

4-      در صورت تغییرات احتمالی قانون اساسی در آینده، با رایزنی با نهاد های ذیربط تلاش شود جایگاه «آیین یاری » به صورت شفاف در قانون اساسی مشخص گردد.  

                                                                                                  

     به امید اجرای عدالت، فراهم آمدن زندگی انسانی و تحقق آشتی ملی در سرزمین مشترکمان.                                         

     سیاوش حیاتی

فعال مدنی جامعه یارسان

           3/27/ 1392          

شعر کا وسیخان قاسمی له وصف خاونکار

شعر  کا وسیخان قاسمی  له وصف  خاونکار

عزیزان .یاران.جشنن .شادین
اقرار شرط وشون دین یارین
خاونکار طلوی شوق شفقن
یادگاری یار فرموده حقن
پری یارسان شفق دادن دم
روشن بی چراخ نه مایه چل شم
روژه مرنوی یارسان یار
آما پی یاران دوسان آگادار
سه روژه.روژه بهار باقی
ملکان حاضر بنیامین ساقی
قولگای یاران نه یانه مرنو
شوق وستن نه دل یاران یکسو
شفق شکاوا ور کردن طلو
دور دور یارن ویاهو منهو
آرونه چله زمسان یاری
دوانزه رو ویرد نه گاوتا ماهی...منظور خشکی ودریاست..
مصفا وخشم بنیامین وشرط
پیر مویسی وثبت داوو دلالت
سهاک وتدبیر ذات حقانی
زمایشتشن پی دنیای فانی
خیل چیچکی ذات حق نشناس
گردن دورتا دور یاران غواص
زمین بین سرد کوان گردن تم
نه سروه سرکاو نه توریسکه شم
یاران عرض کردن یا شاه صد آمان
زمایشت سختن بی شک بی گمان
نیومان نه دس کورن و کران
ناپخته و نا حال جمع نادانان
یاشاه دخیلیم خواجای وش صفت
نمایان کردی زمایشت سخت
نه روژ ازل شرطمان کردن
اقرار وراسی جختمان کردن
شاه فرما یاران چوار ملک مهمان
بنیام وموسی مصطفای دودان
راهنمای راسی داووکوسوار
موجزه باطن موو آشکار
وامر سهاک ذات حق مهمان
داوو وهیبت محاصره شکان
نه وضرب تیخ نه هاژه کمان
بل ومشتی خاک مصفا مهمان
تپ وتوز وتم برشی نه روی ارض
سه روژه یاری پی یار بین فرض
دایا کیوانو گیجیای پرده چم
کردشان مهمان ونواله وجم
یه کله شیری برنج ویکمن
مشت وقویچنک روین مشکه ژن
شاه نیشت نه سرجم داوو وسرپا
بنیامین بش کر غلامان هامپا
یاران هامدل یاری یارسان
رسم وارکان خاص آیین گوران
چوینن.؟چلونن؟ای رسم خاص گوران
چوین موو برپا نه دول دالان
تمام قلخانی وگاواره گوران
تفنگچی وکرند تا ایل وخیلان
ایل بارامی چنی سنجاوی
دیشت بیوه نیژ تا باوه جانی
ماوران وجا ای رسم و ای حال
پی پیروی دین شاه کمر لال
ور نه آمای جشن روژ خاونکار
روژی نام منان و پس وکشتار
یا تیارک عید پی روژه یاران
نام نیان و روژ او گیسک سر بران
اولین ایوار چه خاص تا وعام
مپوشن لباس رنگوارنگ تمام
نیاز و روی دس و وشی وشادی
وهی حق هی هو مبارکبادی
پی منزل پیر تکیه حیدری
جای فیض وفضا یانه سه دری
جم منان او جم نه تکیه وتالار
ولاله وآمین یار تو آگادار
جوز وسیف وبی هم نقل ونوات
پی نیاز وخت نیت صو سهات
نظم تمویره بزم حقانی
دلگرمی یاران و کامرانی
پاک موو نه دل خشم وکینه وکبر
جار چار مکرن و ذات یار شکر
دو ساعت مویرد نه نیمه شودا
پی پاشام مشیان نه یانه ویدا
نه شون پاشام هم دس هم زوان
هم چم وهم لم بی شک وگمان
مکران ومور پی رسم وآیین
یاشاه قبول کر آمین صد آمین
نه روژ آخر داوات مو حاضر
وبایه وتیان قزگان طاهر
منان وبان سر وخیزان وخاو
مشن پی طواف گوره آسیاو
آسیاو حیدر پیر سفید وان
مندن پی یاران گذشته دوران
بلی ای یاران ویاری باور
ای رسم وآداب منده نه یه ور
مندن پی یاران یادگاری یار
میردان واقرار ژنان وکردار
برگزار کریم ای رسم دیرین
ای وشی وشادی ای رکن شیرین
گرم بین میلش وسیخان جه نو .....پناش هن وذات پیر دالهو
یاران وسیخان نکین فراموش...نه برگای تکیه پیر سفیدپوش  

شعری از سعید عبادتیان

دڵم بێاوانێگ ته‌نیاس

دڵم بێاوانێگ ته‌نیاس پڕ له‌ وێرانیه‌یل واس
ئه‌تر شه‌وه‌اره‌گان یاس
چه‌وه‌ ڕێ ڕاده‌ داڵاهوو
ت ده‌رد بێ ده‌رمانمی
هه‌م مه‌ڵهه‌می هه‌م ژانمی
سووماێ چه‌وه‌یله‌گانمی

وینه گر :کاکی علی   له نمای قلعه برز دالاهو !بالیول دانا

سه وزه(سعید عبادتیان)

سه وزه
سه‌وزه‌ چؤ وه‌هار ڕه‌نگ ڕه‌نگه‌و بؤده‌
چؤ مه‌ل ته‌نیا بێ ده‌نگه‌و بؤده‌
نیه‌زام ئڕا چوه‌ دڵ ته‌نگه‌و بؤده‌
وه‌لێ هه‌رچێ هه‌س قه‌شه‌نگه‌و بؤده!



وینه گر: کیخسرو بابائی له روستای اسیاو تنوره بیونیژ

له اشعار سعید عبادتیان

(خه وه ر)

سوز  ِ سه رده و  زمسانه و  که س له که س نه یری  خه وه ر

 سا   خسیه  بال  ِ  مه رگ   له ریو   ده روه چه یل    ِ زنه ی

 هه رکه سی له هول  ِ گیانه و که س له که س نه یری خه وه ر

 هه رچی  نورم  که س  نیه ناسم   گیشت  ِ  بیگانه س عه زیز

ته رف تیونن  کورده گان  و  که س له که س نه یری خه وه ر

 که س  خه وه ر  نه یری  وه  سوز  له  شون  ِ  یاران  ِ قه دیم

 دل که نینه  و پابرانه  و  که س  له  که س  نه یری   خه وه ر

 خه یزه رانه یل    ِ   بلین   خه م   دانه   له    ژیر    ِ   وه فر

 جه نگ   ِ  زه یو  ئاسمانه  و که س  له کس نه یری خه وه ر

سه عید عبادتیان

از سروده های جناب دکتر سید بهروز رضای

از سروده های جناب دکتر سید بهروز رضایی

وصیت مکم له سوزجرگم
دوسان عمل کن بعدازمرگم
وه ناله تنبورفانی فانین
بچن پی تشیع دردم کارین
یاران وه عزام شوری وه پا کن
تخت تابوتم له چوب تاک کن
له کهنه رندان باده فروشان
کفنم کن ژبرگ خاصان
یاران گیانی بوشن وه غسال
غسلم دی وشراو بی دردوزلال
دفنم کن له پای خم خانه شراو
تاکه له محشرمست بیداربوم له خاو
لاشم چون غریب بسپارن وه خاک
بسپارن وه دست فردتنیاتاک
بنویسن له بان سنگ مزارم
درویش مولا بهروزژارم.

له اشعار گوهر بار کا وسیخان قاسمی له گهواره گوران

وسیخان واتن ای دانه وگوهر
ای گفتار نقض ریشه دل پی کر

عزم سارام کرد
روژی پی گول گشت عزم سارام کرد
ودله خمین خسته وناتوان
نه بر دکانان ورو باندومان
کله م جوشش ورد نه بیداری وخاو
روی بنام نه راه پری زله ناو
رفیق شفیق دوس دمسازم
بین وهامراه پی دلنوازم
ورازان کردن راهان سرانسر
بره اشکفتان تا باوه سکندر
دریونم کیلن دله م هانه شور
صفا هن جه سیر باخ حاجی نصور
نصورحاجی هورامان پی کر
باخ با صفاش خوار باوه اسکندر
پی کردیم راهان چوین راویاران
لالایم نه کریم کارسازکاران
گوزرایم نه مابین چن گور چن مزار
بی صدا وخاموش بی اذیت آزار
باوه اسکنر ماوای مرای دار
ورش گلوا دان نه وخت ایوار
قرارش گردن نی تپه برزه
ماوای دل نشین پر راز ورمزه
داره وزمه کش پیر وکهنسال
مشنیو وش وش نه شنه شمال
ناشتیمن وجا ماوای پر صفا
جای راز ونیاز هم فیض هم فضا
شیایم او سراوکانی کانویره
وردیمن نه آو فردوس دسیویره
نی نیمه روژدا نوای زیرزیره
وش میو نه سر کانی کا نویره
جگر دایم جلا نه آو هانی
ویمان دیم جه ناو روزه رضوانی
دانه نه همروی سی شامرای سر شیط
ورداشتیم وفیل هم وفن وفیت
سی شامرای سر مست طوق سر قرمز
ناشت نه شونمان وهی دز هی دز
ناگاه دیار دا راویاری وناز
پی مکرد راگه وشور وشاناز
خرامان وناز شانه شانش بی
جور کل تمنای کله لانش بی
دمی سرکیشام نه خانه خیال
شیم نه بحر فکر پی تشخیص حال
من داچلکیام تواساموه
غمچه دله کی ویم ناساموه
سرم مند سرسام عقلم کردش رم
شوخ نازارم من دیم وچم
دایای خوش لحجه شیرین کلامش
هامراش بی وسوز کردم سلامش
ادام کرد سلام وآهنگ برز
تیشک دیده لیل ناشت نه کولم لرز
سیر سیرش کردم دلداران دستور
جمین جام جم.جمنمای جمشیر
گژنیژه عارق ریزه شکرپار
وش وش مدروشیا نه سرگونای یار
وزرذه خنه وعشوه واشاره
وناز وخمزه کرشمه ولاره
پاش نیا نه جار راگش کجوا کرد
نفس نه قفس سینه م سواکرد
نازش نازدار بی نزاکت فروش
کرشمه شیرین صاحب نیش ونوش
دم چمان غمچه .لیو پره گول بیز
بزانگ چوین پیکان ژار آلوی حون ریز
نگاش چوین شاباز ششدانگ شکار
نه دله م ور کند صور واختیار
بالا طویل برز خامه نونمام
شیوه دلبریش او کردن تمام
لوا وراوه شوخ شیرین طور
نه کله م برشی هوش وفام وصور
راگه هامای یار کردم اونیشان
چوین کویره حداد دریونم جوشان
چوین قیس چولگرد نرکام ونالام
گرد خاک پاش ودیده مالام
ای کیاناته من دیم وچو
چمان دمی بی وینه خواو شو
دایم چم نه راش چوین پیر کنعان
کشته تیر عشق پی شیخ صنعان
دایم همتظار ودیده ودل
یشکاوو لو لو پره غمچه گول
یا حق ننیشم پی مرگش نه خم
نشنوام وگوش نوینم وچم
ومودای خطر بر کن حیاتم
تا آخر دنیا هر وطماتم
وسیخان واتن ای دانه وگوهر
ای گفتار نقض ریشه دل پی کر